Eşiğe Bırakılan Gölge Şiiri - Ferhat Gör ...

ev susuyor;
ben susun daha koyusuyum.
(çekmeceyi kapat, içinden rüzgâr sızıyor.)

duvar, kendini tekrar ediyor
saatin pası dilime bulaşıyor
aynı dakikaya asılıp kalmış bir nefesim ben.

kimseyi çağırmadım,
çağırmamayı çağırdım yıllarca;
yine de kapının altından
ince bir ışık sızıyor
faili belirsiz bir “yakınlık”.

gelme demiyorum;
gelmiş gibi durma da
eşiğe bırak bir gölge,
içeri ben koyarım suskunluğunu.

adını istemem,
harfini bırak (bir noktalı virgül yeter)
cümlemi tamamlamam, sen kapanırsın.

ben:
sarnıçta suya eğilmiş ses,
kendi yankısını kirletmekten ürken.
sen:
pencerenin dış yüzünde unutulmuş bir bulut,
yağmaz, ama ağırlık yapar.

belki bir gün
kapıya dokunmadan,
kapı beni anlar;
kilidin içinden bir kuş öter,
“olur mu?” demez,
kanadını bırakır eşiğime.

ben o kanadı saklarım,
uçmayı değil;
hiç kimseye göstermem
sana da.
ama bil:
yerini bilirim.
ve yerini bilen şeyler
yerleşir.