Adını anmak bir suçmuş,
Ama aramoniyi gizlemek…
Asıl suçtu.
Haykırmak istiyordum herkese.
Meğer,
Haykırmak da suçmuş.
Meğer aramoni banaymış.
Alkolün etkisinde,
Sen sanmışım hayaletleri.
Sen, hiç bilmemişsin benim varlığımı.
Bense, yine sanmışım.
Meğer…
Sanmak,
Asıl suçmuş.
Kayıt Tarihi : 1.5.2025 21:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yirmili yaşlarında, Bir kadın ile bir genç adam tanıştı. Kadın, o adama her ânını, her hâlini bahşetmeye âmâdeydi. Lakin adam, kadına merhamet etti; Kadının fedakârlığını, kendine ziyadesiyle kıymetli buldu. Oysaki kadın da adama acımıştı; Zira o, her şeyin en güzeline lâyıktı — Neydi bu “fazla” olduğunu düşündüren? Kadın, cümleye nâz edercesine Aşkını haykırmak isterdi. Adam ise, onun hazırladığı pastanın mumunu üflerken Kadının gidişinde hicrana kapılmamasını temenni ederdi. Kadın zannederdi ki: Adam, sonsuzluklar diler… Adam, kadının firarından korktu. Zira adam, kadını değil — Onun teveccühünü sevmiş Zincirlere rağmen muhabbetle seven kadın, Cesaretsizlikle sevmeyen bir adama gönül vermiş.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!