Karar vermek ne zor !
Düşlerle gerçekler çok uzakta.
Yalnızlık, yada kalabalıklar,
Neden neden hep sen.
Bakarken mavi ufka
Üstüne karınca ölüsü yapışmış kağıtlara yazıyorum
Yasak fiiller işlerken yine
Biraz durulmuşum hayatımın bu devresinde
Sabır dağlarının eteğinde
Devamlı kokusunu soluyorum kokusunu!
O eşsiz güzellikteki manzarasıyla birlikte sabrın
yokolmak anıdır şimdi olan sadece
ve vazgeçilendir gözlerinin büyüsü,
sadece gözlerinin
çilesi bakiyesidir hepsinin
senin...
sadece sen değil ki
Eskiden seyirci koltuğunda izlerdim.
Şimdi başrolünde ben varım,
Sahne sandığımdan da tozlu,
Toz penbe oyun havasındayım.
Gün gelecek coğrafyaları değişecek,
Savaşmak istemedim ben
Bu naralar bana ait değil
Çığırtkanların en kalleşi savaşlarınkidir ayrıca
Âma biri bile görürdü yazdıklarımı
Denemek bu kadar zor mudur?
Sonunda sıra sana da geldi
Zehirli bir ok saplandı
Ya da onun gibi bir şey
Bilmiyorum nedir bu?
Böyle donuk ve cansız
Baktıran ben acaba neydi?
her duyduğuna anlatacak sözlerin
her hatırladığında buğulanacak gözlerin varsa madem
dayanılmazsa işte sancıların
varsa işte...
İntiharlar ülkesinde açan çiçekler kadar yalnızım.
Ve rüzgar cenneti yaşatırcasına esmekte ara ara.
Sınırsız değil mavilik yada kahverengi denizler.
Ne kadar başıboş görünse de bir ahengi var.
Bu yaşanan anlamsızlıklar;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!