Ersan Erten Şiirleri - Şair Ersan Erten

Nasıl oldu da geldik dünden bugüne,
İleri mi gittik, geriye mi anlayamadım,
Çamur yollar, toprak sahalar kayboldu ama,
Topacıma ipi sarıp sallayamadım.

Uçurtmayı uçurup uçmak isterdim,

Kimler gelmiş kimler geçmiş Han-I Dünyadan,
Kimi fakirhaneden kimi Saraydan
Kimi köle olmuş dünya malına,
Kimi göçeylemiş bir çarık, bir hırkaylan.

Kimi içti aşk şarabın kendin Mecnun eyledi,

Merak etmeyin beni,
İyiyim ben,
Burası çok rahat,
Hem Sıcacık,
Dizlerim karnımda,
Hareket edemiyorum belki fazla,

BİTMEYEN KIŞ UYKUSU



Ben,

Atmacanın pençesinden darbe almış
Bir güvercini tutmakla başladı
Bendeki güvercin aşkı
Yaralarını iyileştirdim
Acıtmamaya çalışarak
Sonra besledim onu

ESKİ ÇOCUKLARA

Tamam yoksulduk belki,
Ne bileyim afili elbiseler,
kundura ayakkabılar yoktu.
Cep telefonları, bilgisayarlar,

EVRENCİK

Bir şey var bu köyde
Anlatamadığım,
Suyundan mı, havasından mı bilmem
Ya şair yapıyor adamı

Bu sabah bir tuhaf uyandım
Kafamın içinde uçuşan harfler
İsyan etmişcesine,
Her biri ayrı yöne
Tek tek yakalayıp cümle yapıyorum

KARDELEN

Ortalık yangın yeriydi
Ve herkes eğleniyordu
Çıkan dumanları sis bulutu zannederek
Bir ressam papatya resmi çiziyordu

Masaya yatırdım dün gece gençliğimi,
Soğuktu, metaldi, tanıdıktı.
Dediler ki, "sebep?"
Omuz silktim, anlatamadım ‘’hiç’’liğimi.
Ölüm sebebi,
Ne bir kurşun yarası,