Erken Vedanın Hüznü(kazım Koyuncu Anısına)

Henüz girmiştin hayatımıza
Ama hayat acımadı sana
Her geliş geç her gidiş erkendi
Erkenden de öte erken
Gittin öte diyarlara

Biliyorum ne sen doyabildin bize
Ne de bizler sana
Aslında hep bizimlesin
Bizler de senin yanında

Her gün bir şarkınla merhaba
Bir şarkınla güne elveda
Gün içindeyse hep sen varsın hayatımda

Duyuyorum görmek istiyorum
Görüyorum doyamıyorum
Ne dinlemeye,görmeye
Bir annenin veda sarılışı gibi evladına
Ne de dayanabiliyorum
Yokluğuna
Yokluğunun verdiği acıya

Sana hırçın,asi diyorlar ya
Dalgalı denizlerin çocuğuydun ama
Ne hırçın ne asiydin oysa
İsyan bile etmedin kendi hastalığına

Kararlıydın yalnızca
Tüm dünyayı sevginle, müziğinle sarmaya
Yaşanabilir bir güzellik sunmaya insanlara

Söylediğin şarkılar hayatınla hayat buldu
Vedanla her biri ayrı bir sen oldu
Her sözü seni anlatır oldu

Anlatacak çok şeyin,
Söyleyecek ne çok sözün,
Şarkıların vardı
Bestelerin, müziğin vardı
Her biri
Öksüz kaldı

Emekleyerek başladığın bu yolda
Tam koşarken düştün bir amansızlığa
Zirvedeydin
Gökyüzüne ulaştın
Yarım kaldı sevincin
Özgürlüktü emelin
Toprağa mahkum kaldın

Ama ne gam mahkumiyetinde bile özgürsün,
Ölümünde bile ölümsüzsün
Ayak izinle değil
Sesinle, şarkılarınla, SANATINLA, SANATÇILIĞINLA,
İnsanlığınla, sevginle, aşkınla
Ve hüzünlü
Büyük çok büyük bir kalabalıkla ölümsüzsün...

Elimde bir taş yalnızlık duvarını yıkmak değil
Bir imkan olsaydı
Mümkün olsaydı
Seni yeniden, yeniden, yeniden
Getirirdim dünyaya
Tüm verimliliğinle ölümsüz kılmaya....

Bu dünya doymadı,
Doyamadı sana......