Erken Veda Şiiri - Onur Göknil

Bir gün, her şey olması gerektiği gibi başlar belki. Güneş doğar, çay demlenir, okul çantaları hazırlanır, ufak bir aceleyle ayakkabılar giyilir, saçlar taranır. Belki sen, Fahriye, yine bir şeyler unutmasınlar diye arkalarından seslenirsin. O gün de sıradan bir gün gibi gelir size. Ama ben... eksik olurum o sabahın içinde. Söylenmemiş bir cümle, dokunulmamış bir omuz, bırakılmamış bir el gibi…

Bu satırları sana ve çocuklarımıza, Serin’e ve Rüzgâr’a, bir ihtimal eksik kalırım diye yazıyorum. Çünkü kelimeler kalır bazen, ses kalmaz.

Fahriye,
Seninle geçirdiğim her an, bir evin içinde nefes almak gibiydi. Kendi kendime kalmaktan yorulduğum zamanlarda bile senin varlığınla sığındım hayata. Gücüm yetmediği yerde sen taşıdın yükü. Fark ettim. Sessizce yaptıklarını, eksilmeden yanında durduklarını hep fark ettim. Belki söyleyemedim, ama bildim. Ve seni, en çok o bildiklerimden dolayı sevdim.

Birlikte yaşlanacaktık belki, birlikte şikayet edecektik dizlerimizden. Bir gün ansızın eksilirsem bu hikâyeden, bil ki, en çok gözlerinde kalmak isterdim. Çünkü ben hep o gözlerde tamam oldum.

Ve çocuklar…
Serin,
Senin gülüşün bir mevsimi değiştirirdi evin içinde. Ne zaman moralim bozulsa, sen ya saçma bir soru sorardın ya da anlamsızca bir dans uydururdun. Duygularını içinden taşırarak yaşayan koca kalpli küçük kızım. Sana hep “dikkatli ol” dedim ama aslında hayattan hiç korkmamanı isterdim. Kırılabilirsin, evet. Ama o kırılganlığınla dünyayı daha iyi yapabileceğini de bil. Kalbini saklama, o kalp bana bile fazla geldi çoğu zaman.

Rüzgâr,
Seninle yürüdüğüm her yol, hem dışarıya hem içeriye açıldı. Sustuğumuz yerlerde bile birbirimizi anlardık. Bazen erkenden büyüdüğünü düşündüm. Ama sonra fark ettim, sen aslında sadece derinden hisseden bir çocuktun. Yumuşak yüreğini gizlemen gerekmez. Bir şeyleri taşıman gerektiğinde, sırtını döneceğin yer hep ailen olsun. Bak, bu dünyada birbirine yaslanan insanlar ayakta kalır. Kendini yalnız hissettiğinde, gözlerini kapat — ve hatırla: sen hiçbir zaman tek başına yürümeyeceksin.

Size bıraktığım hiçbir şey olmayabilir maddi anlamda, belki birkaç eski tişört, birkaç kitap, birkaç kırık kalem... Ama bilmenizi isterim ki, siz bu dünyaya benim en doğru kararlarım olarak geldiniz.
Ve insan hayatında sadece bir şeyden emin olabilir: Sevdiklerini sevebildiği kadar sevmiş mi? Ben sevdiğim kadar oldum. O yüzden içim huzurlu.

Fahriye,
Senin gözlerinde kalmak istiyorum.
Serin’in kahkahasında sürmek,
Rüzgâr’ın sorularında devam etmek istiyorum.
Benden sonra gelen günlerde bir eksiklik olmasın istiyorum.
Ama biliyorum... olur.
Yine de o eksiklikle bile tamamlayacaksınız birbirinizi.

Ben hep sizinleydim.
Ve hâlâ öyleyim.
Sadece göremeyeceğiniz bir yerden bakıyor olacağım artık.
Bir sessizlikten, bir hatıradan,
belki Serin’in saçındaki rüzgârda,
belki Rüzgâr’ın gözlerindeki nemde
ya da Fahriye, senin bir şarkının ortasında durup iç geçirdiğin o anlarda.

Sizi çok seviyorum.
Ve bu sevgi, zamanla bozulmaz.
Çünkü bazı şeyler, yalnızca bir ömre değil,
bir varoluşa yazılır.