Erkan benim oğlum Şiiri - Ekrem Parlak

“Erkan, Benim Oğlum (Ve Rüyanın Gerçeğe Dönüşü)”

Erkan benim oğlum,
Ruhumdan düşen ilk kıvılcım…
Daha doğmadan tanıdım ben onu,
Bir gece, derin bir uykunun eşiğinde
Gözleriyle baktı bana —
Daha dünyaya gelmeden içime kazındı sureti.

Kundakta değil,
Kaderin satır aralarında büyüttüm onu.
Her “baba” deyişi
Zamanda açılan bir perde gibi yankılandı içimde.

Siniri var…
Ama sadece dünyayla değil,
Kendi içindeki o suskun çocukla da didişiyor.
Bazen öfkesinin altında
Kırık bir dua gizli gibi…

Kimi zaman, duyduklarıyla karar verir,
Göz göze geldiğimizde bile
Benden çok başkalarının sesini dinler gibi…
Oysa bazı hakikatler
Sadece kalbin en sessiz yerinde fısıldanır.

Çalışkandır, inkar etmem,
Bir işi tutunca sonuna kadar götürür.
Ama sağlığıyla hiç dost değil,
Sanki bu beden
Geçici bir misafirhane onun için.

“Ben iyiyim” der hep,
Ama ben bilirim,
Bazı yorgunluklar sadece kemikte değil,
Ruhun kıvrımlarında birikir sessizce.

Evlenmedi daha…
Ben dua ederim geceleri:
“Ya Rabbi, onun kalbine de bir nur düşür,
Ona da bir yoldaş nasip et,
Ben göçmeden torun seveyim.”

Evde bazen iki ses aynı anda susar,
Biri duvarlara bakar, diğeri yere…
İnsan en çok,
Yan yana gelince anlar ne kadar ayrı düştüğünü.

Her biri kendi yoluna savrulmuş gibi,
Ama ben bilirim,
Aynı kökten çıkan dallar
Bir gün yine gökyüzünde buluşur.

Ve yine de…
Ben onu seviyorum.
Dili suskun olsa da,
Gözlerinde bazen bana ait bir hüzün yakalarım.

O da sever beni aslında,
Sadece cümle kurmayı bilmiyor belki…
Bazen rüyasında görüyorum onu,
Yine o çocuk haliyle,
Elini uzatıyor bana:
“Ben buradayım baba,” der gibi.

Ben onu çok seviyorum.
Dünyada değilse de,
Ruhumda her gün büyütüyorum onu.
Çünkü evlat dediğin,
Sadece kanla değil,
Rüya ile, kaderle, dua ile yazılır insanın alnına…