Eriyiş Şiiri - Özer Coşğun

Yok oluyor
bir bir,
duvardaki resimler,
meydandaki dut ağacı,
yok oluyor.

Mahallede top koşturduğumuz saha,
seyyar satıcıların haykırışları,
okey taşlarının renkleri,
kemerli caminin silueti,
sanki buğulu bir camın arkasında
kayboluyor.

Giden otomobil kimin?
Konuştuğum kişi ne diyor?
Ben neredeyim?
Biraz önce yedim?
Hatta ben en son
ne zaman yemek yedim?
Anımsamıyorum.

Yaşadığım köy,
kırk yıllık evim,
odam, yatağım,
pantolonum, gömleğim,
çorabımın teki,
hepsi siliniyor.

Çevremdeki insanlar,
çocuklarım, eşim,
kim benim?
Hatta ben kimim?
Her şeyleri unuttum,
artık bilmiyorum.

Bildiğim tek şey,
ben günden güne eriyorum...