Erguvan Kanatlımdın Sen Benim

Aradan
Uzaydan bile uzun zamanlar geçti sanırken;
Ölümden bile daha yakın bir nefes üfledi enseme.

; Gel dedim gelmedin;
dedi o kekremsi tadıyla nefesinin..

Kanatlarında mor alevler vardı,
Omuzlarında pembe laleler..

Erguvan kokuyordu elleri;
Mevsime inat..
Zemheride açmış portakal çiçekleri gibi,
Kızıl saçlı bir ateşti..

Öyle ki;
yangınlardan bile daha ateşti teni.

Bedenimi esir etmişti gölgesine ki;
heyhat bu nasıl bir güçtür dedirtmişti..

Menekşe kokulu sabunları ağu etmiştim yüreğine.
ama,
uyurken,
uyurken sadece..

Sabah kalktığında arınsın hainliğinden diye!

Sayısız kereler çıktığı o kapıdan
Son kez girdiğini bilemeden geldi
o şafak vakti..

Öyle güzeldi ki;
yüzüne sinmişti sanki
son güzelliği olduğu..

Erguvan kanatlar takmıştı
o pembe gözlerine..

Gitme vakti geldiğinde,
Her zaman olduğu gibi,
Gözleri derinlerde bir yerlerde
kalktı ayağa..

Farkettirmeden sol kanadını kopardım!

Ve
anladıki;
Ben erguvanları sevdiğim için,
onun kanatları mis kokuluydu..

Ben pembeyi sevdiğim için,
onun gözleri pembeydi..

Ve
anladı ki;
Artık
geri dönemezdi..

Ve
ben de anladım ki;

ZEMHERİDE AÇMIŞ
PORTAKAL ÇİÇEKLERİ
SADECE BENİM DÜŞLERİMDEYDİ..

Ağustos- 2002- Adana