Erdim Huzura Şiiri - Abdullah Erdem

ERDİM HUZURA

dünyaya inince kendimden geçtim
ab-ı hayat içitim geldim huzura
kendime onu bir yoldaş seçtim
dizlerine değince erdim huzura

kalbim önceleri uzlanmaz idi
huzura erince bir volkan idi
aşkı düşünce bir nalan gibi
kapısından eğilip girdim huzura

tanrının rahmeti yedi başaktır
inanmayana cehennem elim yataktır
elleri ellerimde öyle sıcaktır
ayazda donuyorken geçtim huzura

mecnun olup çöllere düştüm düşeli
bulamadım huzuru ne de neşeyi
en acı günümde döndüm köşeyi
ateş dolu hendekten vardım huzura

kendimi bulamadım çok aradım da
kayboldum yollarda yok kararım da
ateş döktüler eteğime çok sızlandım da
bulunca kendimi verdim huzura

insanların yüzünde yazıyor her şey
en küçük günahı yüzünde birşey
ayan oluyor gözüme çıplaktır herşey
zorladım ben nefsimi girmez huzura

iblisin nefesi ensemde her an
tersine döndü artık benimdir zaman
tanrım beni ona eyleme sazan
şeytandan geçtim de erdim huzura

Abdullah ERDEM
17/02/2008