Ben geceye değil sana uyandım
Siyahtım beyaza boyandım
Ateştim suya dayandım
Sen yanma dedin ben yandım
Ben diline değil gözlerine inandım
Ufuğa bakarken ruhuna daldım
Bir umuda tutunmak
Kirpiklerimden düşen gözyaşı kadar çaresiz
İnce bir sızı kalpte
Elimde yanan sigaranın
Yaslandığın duvarlara bıraktığı is
Masada kalan bardağında
İçime sığdırdıklarım rengarenk elbiseler değil
Karanlık kirli gecelerin pusu
Bir şarkı değil bu
Sanki şeytanın uykusu
Çekerek götürülen valizlerin
Tekerlerinden çıkan o başağrıtıcı ses
Sükuta aktardığım kelimeler söylesin
Sen duy ama kimseler bilmesin
Gecenin karanlığına gömdüğüm hasretin
İlahi bir kabuldü senin benle vahdetin
Bir musıkide gizlenen kalemim
Çaresi yok belki de bu mahzun elemin
Havada yağmur, soğuk fırtına
Yalnızlığım karışır gecenin kuytusunda dumana
Bir ben var bundan sonra bana
Taş olur eğilmem senin yalanlarına
Umuttur ki en derinden vurur sancısı kalbe
Limanındaki kayalar gibiydim
Ne dalgalar dövdü gövdemi, eğilmedim
Ben kucak açtıkça hırçın bakışlarına
Uzaktan yaklaşırken sessizliğin
Sevgini getiriyorsun diye bekledim
Sense dev dalgalarını öfkeyle vuruyorsun ey Karadenizim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!