kader mahkumudur ihtiyarlar
ilk bakışta tanırsınız onları
sonbahar güneşi altında saçlarına yağmış
vakitsiz karlardan amansız olduğu kadar
anımsamak o kadar mümkündür ki onları
‘‘ ki rüyadır her gerçek
/gerçek olmazdan önce’’
Dün gece düşümdeydin İstanbul
seni yazdım
şiirin içinde düş
adını bile unutmuşken
simanı bile hatırlamazken
sana ağlıyorum
sen nedenini bilmediğim
korkum
cesaretim
kulağımda yitik bir çalgıdan ses
usulca kesilmişken gün ufkunda
ve hüzün derinden soluk bir nefes
hafif bir hıçkırık dudaklarımda
gördüğüm ölüler geliyor aklıma
yirmibirinci yüzyılda ağlamak için
buğulandırılmış bir çift göz
iki de otomatik silecek gerek
balık olsam çıkmam hiç sudan
karınca olsam çalışırım durmadan
kuş olsam uçarım uzaklara
ama insanım ve düşünmedeyim kara kara
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!