Erciyes’in Hüzünlü Nefesi

Yüksekte yalnız durur, sessiz ve derin, 
Bir zamanlar gururlu, şimdi ise yorgun ve ince. 
Kar sarmış omuzlarında, soğuk ve ıssız, 
Bir insan gibi hüzünlü, vakur ve usulca.

Gözleri uzaklarda, zamanın ötesinde, 
İnsanlar gelir geçer, sevgiyle bakar derinde.  Ama o, susar, anlatmaz acılarını, 
Her kar tanesiyle hafifler, içindeki sancıları.

Büyük ve yalnız, sevgiyle büyüyen, 
Bir dağ ki ömrü boyunca hayalleriyle büyüyen. 
İnsanlar gibi alışır yalnızlığına, 
Hüzünlü bir insan gibi, sessizliğiyle konuşur.

Her mevsim değişir, ama içi hep ayni, 
Gözlerindeki yaşlar, erimez zamanla, kalıcı.
Erciyes, hüzünlü bir insan gibi, 
Dünyanın yükünü taşıyan, sessiz ve derin.