Enkazın Sessizliği Şiiri - Hatice Güzen

üç fincan
dili geçmiş zamanla
susar masanın ucunda

iki kişi anlatır geceyi:
betonun altında kalan kalbi,
bir duayı
ve susmayı

üçüncü kişi
başka bir zamandan söz açar:
“ben de o yıl boşanmıştım...
ne çok sallandık ama,”
der
gülümseyerek

o an
gözler değil
yüzler değil
bir sıcaklık
içten geri çekilir
anlam yer değiştirir
sarsıntı susar
yıkım konuşur

çünkü bazı insanlar
dinlemez,
sıranın kendilerine gelmesini bekler
acı,
paylaşınca azalmaz bazen
çalınır
üstü örtülür
yarım bırakılır

ve o çift
bir daha anlatmaz
çünkü bilir:
sessizlik,
en derin dilidir anlatılmamışın

şair
bir köşede
tek kelime etmez
yalnızca yazar:

birileri
sarsıntı sanıyor
yıkımı