Çocuk yaşta başladım kırıklar biriktirmeye,
Bir gün hepsini bir araya getirip adam olmayı hayal ettim.
Üst üste kırıklar biriktirdim,
Üstlerine çıkıp yüksekte olmak istedim, çocuk yaşta.
Ben ayaklarımın altında kırıklar biriktirdikçe,
Kırıklarla doldu toprak,
Kimi sokaklar egzoz, kimisi soba, kimisi bir çingene ateşi, kimi ise esrar...
Bu şehirde bütün sokaklar duman kokuyor.
Ne kadar orospu varsa da buraya toplanmış, bunca adamın yalnızlığını parçalamak için.
Dolduruyor bütün sokakları, göğüsleri ruhlarından taşan, görüp geçirmiş kadınlar.
Dumanının türüne bakmadan.
En kutsal mesleklerden birine sahipler aslında. Hatta cehennemde hiç orospu olmayacak bence.
Seni tanıyorum;
Parmak uçlarım çok uzun zaman gezdi teninde.
Az önce bir cümlenin üzerini çizdim.
Neyse.
Nefesinde kadın sıcaklığı var senin,
Gözlerinde uçurumlar saklı,
Her çeşidini yaşadım acının,
Ancak hiç bir şey yaralayamadı çocukluğumu.
Milyon tane yüz, milyon tane ruh gördüm,
Milyon tane insan tanıdım, simsiyah kalpleri ile.
Parçalanmış bir ayna.
İnsana neler anlatabileceğini tahmin bile edemezsin.
Yokluğunla çok fazla ortak yanı var, parçalanmış bir aynanın.
İkisine baktığımda da,
Bin bir parça görüyorum kendimi.
Nasıl bir bulandıysam sana,
İnsanın,
Topraktan gelenin,
Çok ötesindesin sen.
Öylesine tepeden bakıyorsun ki dünyaya,
Ne zaman yüzün asılsa,
Yanaklarımı okşuyor tanrının etekleri gökyüzünden.
Parasını düşürmüş çocuk gibi,
Çaresizleşiyorum gözlerinin karşısında.
Ve onlar,
Yani gözlerin,
Gözlerimle buluştuğunda,
Ölü bir erkek doğurdu annem,
Tıp bunu kabul etmedi.
Bana düşünce kanıtlamak,
Canlı bir ceset rolü yakaladım,
Dünya sahnesinde.
Kalpsiz, ruhsuz bir bedende,
Öylesine korkuyorum ki, ölümün bizi ayırmasından,
Korkumdan kendimi öldüreceğim.
Tanıdık bir hikayeyi andırıyor, yaşadığımız.
Ben Adem'im, sen Havva,
Aşk bir elma, ölümüne kırmızı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!