En Uçta Bir Şehirkarataş

En uçta bir şehir: Karataş.
Deniz, omzuma yaslanmış bir mavi çocuk.
Bir rüzgâr geçiyor saçlarından,
adını veremediğim bir iç acısı kadar sıcak.

Sokaklarında sen varsın,
kıyıya çarpıp duran bir kalp gibi.
Kumlara dizimi dayıyorum,
dalganın geri çekilişinde seni duyuyorum.

Bir balıkçı feneri yanıp sönüyor
senin gülüşün kadar kısa bir ışık,
senin hüznün kadar uzun bir gece.

Karataş uzak,
ama sen daha uzak duruyorsun kendine.
Ben seni,
şehrin en uç noktasına yazıyorum:
tuzdan, gölgenden, kalbinden.