En Güzeli Küçükler Şiiri - Necdet Evliyagil

Her canlının
Küçüğü güzeldir
Ve de sevimlidir;
Tüm çocuklar da
Öyle değil midir?
Büyüdükçe yitirdikleri
Pembelikleridir-gülücükleridir,
Başlarına vuran baharlarında
Delikanlılık yıllarında,
Yaşarlar bilinçsizliklerini...
Bütün umursamazlıklarına karşın da
Bilmezler-bilemezler,
Nasıl yürekten sevildiklerini? ..

Renkli bulutlardan
Adım-adım değil,
Tepetaklak yuvarlanınca yere;
Yakalamak-sarılmak isterler
İlk sevdiklerini
Anne, baba ve kardeşlerini...

Zaman zaman da
Çocukluk günlerini
Cıvıl-cıvıl gülücüklerini
Ararlar, ararlar da;
Yaklaştıklarında bulamayınca da
Oyuncaklarının yitirildiği;
Ya da kırıldığı günlerdeki gibi
Yalnızlıklarını anımsarlar,
Kendilerinden kaçarlar
Ve de ağlarlar...
Çocukken ağlamanın da
Kuşkusuz ayrı bir tadı vardır;
Büyüklerdeyse gözyaşı
Tuzlu, acı ve yakıcıdır;
Felaketlere-sıkıntılara
Açılan kapıların ardındadır...