En Çok Seni Ben Sevdim Şiiri - Hamit Atay

En Çok Seni Ben Sevdim

En çok seni ben sevdim,
Sessizliğini bile duyarak…
Bir gülüşüne ömrüm sığdırıp,
Bir bakışında kaybolarak.
Yollar sana çıkar sanıp
Kendimden geçtim adım adım.
Kimse bilmedi içimi,
En çok seni ben sevdim,
Senin bile bilmediğin kadar.
Bir yağmur gibi düştün içime,
Her damlada çoğaldın…
Ben kuruyamadım hiçbir mevsimde,
Çünkü en çok seni ben sevdim...
Kırıldım belki, evet,
Ama hiç dönüp de kıramadım seni.
İçim içime sığmazken,
Susmayı öğrendim gözlerinin sessizliğinde.
Gidişini izlemek bile sevmekti bende,
Ardından susup, yokluğuna sığınmak.
Kimseler duymadı içimdeki çığlığı,
Ben seni en sessiz halimle sevdim…
Yani en derinden, en içten, en fazla…
Bir adın vardı dudağımda,
Dualar gibi geceye fısıldadığım.
Bir anın vardı gözümde,
Her bakışta geri gelen,
Ve bir düşüm vardı…
Sadece sana dair, sadece sende kalan.
Bensizliğe alışmış olabilirsin şimdi,
Ama ben hâlâ sende eksik,
Seninle tamdım…
Ve bil ki,
En çok seni ben sevdim…
En çok seni ben bekledim.
Aşkın en çok can yaktığı yerden
Bir ömür geçirdim sensizliğe…
Kimse anlamadı suskunluğumu,
Ben seni sevmekten hiç vazgeçmedim.
Sana yazdım her şiiri,
Adını anmadan bile…
Ve şimdi ne zaman bir şarkı duysam
Kendimden kaçarım içine doğru.
Çünkü en çok seni ben sevdim.
Ve bu,
Hiçbir zaman sana yük olmadı…
Ben kendimi sana yükledim.

Şiir Hamit Atay Kalbinizin Sesi