En Azından Şiiri - Ezgi Şimşek

Uçsuz bucaksız gözlerinde
Boğulurdum önceleri...

Sonra,
Karanlığında boğulur oldum!

Kurtulmak istedim,
Senden,gözlerinden
Ve karanlığından...

Boynuna taşlaşmış,
Yosun tutmuş,
Ağırlaşmış bir kalp bağlayıp
Attım seni,
Dipsiz bir kuyuya,
Masmavi bir denize veya
En karanlık geceden daha karanlık,
En mavi denizden
Daha mavi gözlerine!

Öldün,
Bittin,
Tükendin,
Eridim! ..

Lunaparkta unutulan
Bir çocuk kadar
Ürkek,
Darağacına giden
Bir devrimci kadar
Yürekli,
Yeni doğmuş bir bebek kadar
Masum,
Bir vodoo rahibesi kadar
Şeytani bir ben kaldı
Ortada! ..

Bir de,
Boynuna bağladığım kalbimden
Geriye kalan boşluk.

Her geçen gün
Gözyaşlarımla doldurmaya çalıştım
O boşluğu.
Bir kurşun yarası gibi,
Kanadı durmadan.

Sustum...
Acımı,çığlıklarımı,aşkımı,
Suskunluğumla duyurmak
İstedim sana,
Umursamadın!

Yine de,
Umut işte...

Kalbimden geriye kalan boşluk,
Her gün S.O.S verdi sana,
Belki yardımına koşarsın diye.
Belki bir kerecik olsun,
Acır da gelirsin diye!

Sen gelmedikçe,
Kestiğim ümitlerimden yaptığım
Yelkenlilerimi yüzdürdüm,
Gözyaşlarımdan yaptığım
Denizlerimde!

Yelkenliler battı,
Denizler kurudu! ..
Karaya vurmuş bir balık gibi
Çırpındı ümitlerim.

Ağlayamaz oldum,
Gülemez oldum,
Susamaz oldum,
Konuşamaz oldum,
Gidemez oldum,
Kalamaz oldum...

Yani,
Hiçbir şey yapamaz oldum!

Gel diyemedim,
Git diyemedim,
Sev diyemedim,
Sevme diyemedim,
Sustum....
Sadece sustum.

Ne güzel demiş
Yılmaz Erdoğan;
'Bende sana yetecek kadar,
Ben kalmadı! '

Kalan sadece,
Yıkık dökük,
Yorgun,
Uykusuz,
Kararsız,
Ürkek,
Küçük bir çocuk!

Her şeyimi aldın,
Götürdün.

Onu da bana bırak
Bari!

En azından,
'Bak bu kaldı
Ellerimde'diyebileyim.

En azından,
Onarabileceğim bir şeylerim
Olsun!

En azından,
Doldurulabilecek bir boşluk
Kalsın bedenimde.

En azından,
Yeniden umut etme şansım
Olsun.

E hadi,
Yolun açık olsun!