Emsal Yalnızlık Şiiri - Furkan Kar

yeller alsın hüznümü
toprakla beraber sürülsün lağvedilmiş mutluluğum
düşlerim çorak memleketlere varsın ama yeşermesin
kurusun göz pınarlarımın yamacında
batsın göz bebeklerime çam ağacının pis dikenleri
sakızını ekmeğe sürelim hep beraber
yağ bal olmasa da doyuralım karnımızı
doğadan gelen damarımdaki kandır
kollarımdan kireçtaşlarına
biraz da alnıma sürdüğüm kan
ruhumla savaşacağım sanırım
araba lastiklerinin çiçekleri ezdiği gibi
sokak kavgasında tepki verememek gibi
yenileceğim sanki
emsal gözaltlarım
emsal titreyen dizlerim
emsal yalnızlık
emsal bir vakitte silineceğim, ölüyorum işte
el salladım tabutumdan sizlere de
jaluzisiniz sanırım, görmediniz