Emre Kınay Şiirleri - Şair Emre Kınay

Ben senden önce kendimi bulduğumda Yetimdim bu hayata Elleri üşüyen eldivensiz çocuklar kadar İçime işleyen soğukla Tutunmuştum prangalara Senin adına ne yapmam gerekiyorsa Yaptım Dudaklarımdaki sus parçalarını böldüm Ellerine dağıttım, Her biri eşit parçaya bölünmüş gülüşlerimi Serdim çakıl taşlarıma Yol yol uzadım iliklerime işleyen senle Hüznü astım kirpiklerime Yokluğunu sundum bir bayram sabahı kapımda bekleyen Sevinç çığlıklarına. Dilime takılan ilk harfi tıkıyorum boğazıma Susuyorum, Konuşmak yokluğunda en çok da Etrafımı saran eş dost’a kapı oluyordu Konuşmak en çok da içimi yakarcasına Geçen içki damlama vuruyordu Sek içeceğim bu yıldızsız gecemde seni Daha çok yakacaksın geçtiğin organlarımı Ve ben bu gecenin hesabını En çok da kıyıya vuran dalgalara Yükleyeceğim Kelimelerim can çekişiyor mürekkebimde Satır satır kan ağlıyor Dökülen umutlarıma Üryan cümlelerim şimdi Rahminde bir cenin Düşük yaptı şiirlerim Sana dair tek bir nefes bile alamadan Kapanıyor dudaklarından çıkacak Rüzgâr tınısı. En çok da gidemem dediğin yerde Kurşungeçirmez kalemimi asardım göğsüme Şimdiyse soğuk sularda Uykuya dalıyor armağan ettiğin vaatler Sen yoksun Kanım donuyor damarlarımda Doktorlar göremiyor kalbe giden yollarımı Bir sigara külünde bıraktığım huzuru Döktüğüm toprak Bu gece de beni çağırıyor Nemli, Mezar taşlarına sarılıyor umut Bu tarafta gelmedin Belki öteki tarafta

Kulağıma fısıldarlardı
Gelmeyecek o, inanmadım
Beni oysa en çok o severdi derdim soranlara
İnanmadılar, görmedim
Gizli gizli yaşarmışsın sakladığın gerçeklerinin arasında
Aslında bir çok bilmediğim şey varmış

Öldür beni giderken! Kalan yanlarıma “sen” veremem Ben seni kendi mezralarımda kaybetmişken Öldür beni Öyle git Göz çukurlarıma göm cesedini Nefeslerinde boğ Gözlerimi senden bilmesinler Öldür beni Kendini intihar et Katili ol Beni sende görüp seni bende bilmesinler Bildiklerinde Kalırım yoksa sende Öldür beni giderken Kıyı başlarında sızmış bulmasınlar beni Bulup da sana getirmesinler geri Öldür beni Senin konunu başkasından duymayayım Duyup da her gün bir daha ölmeyeyim Öldür beni Yaşarsam eğer Her gün gittiğine inanamam ben

Canım Öbür tarafım Beceriksizliğimiz dilimize vuruyor Odamın duvarları soğuk Hayalin ısıtmıyor iç ağrılı yanlarımı Gözyaşlarımı silmiyor Yetimsizliğim Adın “Hayat” Ya gel al beni benden Ya da infilak ettir İçimden kendini. Efkârı demliyorum gözlerimde Özlüyorum Çok zor olmamalıydı Tek vücuda sığdırmak bizi Çok zor olmamalıydı ! Gelmedin Ve ben gittim Nefesleri aldığım Dudaklarından ilk gidişim Kaçtım! Belki de yaşanmayanlar Cesaretsizliğimi kırdı.. Aklımın odaları Kalabalık Her köşe başı “sen” “Çocuğumuz bize benzesin” Uzuvlarım da patlıyor Ses tonun Hatırladın mı? Şimdi hangimizin çocuğu Bizi andıracak? Her sonu yazılan masallar gibi Ben bu masalın En son başındayım Ben gittikçe sana geliyorum Ben bir tek senin gözlerinden Kanardım “yalanlarına” Daha bir zor olacak Başka birinin olma ihtimaliyle Gözlerimi açmak güneşe Her gece nakış nakış işleyecek Dokunamadığım ellerin Onlar benim Dokunmasınlar Neylersin işte “Sen ve Ben” Ardında bıraktığın Ağır yaralı seni Senden sonrasına taşıyacağım Bir seni bitiremedim Tutunamadım Yüreğinin uğultusuna Şimdi; Ne yapsam boş SEN KENDİNİ BU GÖZLERDEN HİÇ GÖREMEYECEKSİN Emre Kınay

Sen dokunduğunda bu şehrin tenine, çığlıklar duyulurdu
Ayak izlerinden anlardım gelişini
Şimdi binlerce insan bu şehrin illegal sokaklarında
Ama hiç biri,
Yüzümdeki hüznü görmüyor senin gözlerinden
Ki