Emmioğullarım Şiiri - Sadık Kocabaş

Ah, ah... Nerden başlasam, nasıl anlatsam?
Sığdırabilir miyim acaba sizi sayfalara, cümlelere, sözcüklere?
İhanet mi etmiş olurum yoksa, çektiğiniz onca ikiyüzlülüklere?
Baban yapmasaydı o utanılacak evliliği,
Gider miydi dört çocuğunun anası ellere?
Sen ve kardeşlerin daha sabiyken, düşer miydiniz o hallere?
Analık kıymet bilmez, gözyaşı silmez;
Halayık olsan, cariye olsan, önüne bir huzurlu sofra sermez.
Darmadağın büyür müydünüz şantiye köşelerinde?
Şimdi Allah'ı var amcaların, kıt kanaat imkanlarla barındırdılar.
Koca koca adam oldunuz,
Hatta bozuk düzende de olsa mutlu olacağınız bir yuva kurdunuz.
Kiminiz sürdürdünüz, kiminizin ki olmadı işte.
En küçüğü amansız derde yakalandı;
Onun büyüğü alkole yenilip gitti bir şekilde;
En büyük de kahırdan mı desem, vurdumduymazlıktan mı desem,
Harakiri yaptı belki de kendisine.
İçip içip vurdu kafasını yerlere,
Vardı ölüm denilen sonlu hedefine.
Büyüğün küçüğü gördü olanları,
Sarıldı hayata ciddiyetle. Olanlar oldu,
Çalıştı çabaladı, karşılığını buldu.
Saçları ağardı, geçmişi çok yordu.