Emmi Oğlu Şiiri - Osman Garip

Size giderdim girişde odanız vardı
Isınırdık tenekeden sobanız vardı
Emim odada çay içer tütün sarardı
O günler ne güzeldi dalmi emmi oğlu

Gurbette gezerim ben o günleri anarak
Türküler yazarım hep ağlayıp yanarak
Neyse çoluk çocuk nasıl sen beni bırak
Herkese selamlar söyle benden emmi oğlu

Dayım oğlu Mehmet biraz adam olsaydı
Hısım diye ara sara hal hatırım sorsaydı
Anamın hakkından bir ev yeri verseydi
Belki bende köyde galırdım emmi oğlu

Gurbet elde günler gelip hiç geçmiyor
Gurbet elin usulları adeti beni açmıyor
Arzular garip bizim tekkeye göçmüyor
Gurbet elde tek başıma kaldım emmi oğlu

Saçlarım döküldü hem ayagım sakat
Yürüyorum şükür ama elimde makat
Kaderden dostlardan yedim hep tokat
Gurbet eldede öksüz kaldım emmi oğlu

Vallahi gelecegim ben usandım burdan
Belkide yerleşirim dönmem ben ordan
Benide böyle garip yapmış da yaradan
Sanma kara yazımı da sildim emmi oğlu

İşte memilim ben de hep eski köylüyüm
Gelecegi ne sen sor nede ben söylüyüm
Dünyanın malı mülkü benim olsa neyliyim
Bizle gidecek üç beş metre bez emmi oğlu

Bir şeyler karaladım kalanlar bilsinler
Okuyup hatırlasınlar bizleri de ansınlar
Kim bu garip diye köylülerim sorsunlar
Köyde hakkı olan garip dersin emmi oğlu

Osman Garip 11 / 10 / 2007 İzmir Köyde emmim oğlu
Agabeyin memiliye yazdıgım şiir ölmüş mektubu kalmasın