Sevgilerin en yücesi yaşar senin gönlünde
Hayatımızda yoldaş olursun bizlere
Bağrına basarsın bütün dertlerimizle
Biz evlatlarsa kıymetini bilemedik Annem
Ömrüm feda olsun sana
Senin sevgin bulunmaz bu dünyada
Bu gönül vurgundur orda yatana
Gel aç gönlünü girsin odaya
İnsanların içinde yalnız kalmayı öğrendim
Gönül kapısını dışarıya kapatmayı öğrendim
Özlem ateşinin içinde yaşamayı öğrendim
Bir tek senden ayrı kalmayı öğrenemedim
Kara bulutlar çığ gibi çöker üstüme
Aydınlık ararım beyaz karlar üstünde
İz bırakırım her yere ağlayan gönlümle
Titrer bedenim kükreyen hasretimle
Bu gönül ağlar hep neden ağlarsa bilmem
Doymaz aşka sevdaya içmez ise kana kana
Bir sevdayı aldı içine, kaybetti kendini oldu virane
Kim bilir kaç sevdaya yelken açardı yüzer yüzer giderdi
Yorgundu yaralıydı kimse bakmadı içine
Sahte gönüllere kapalıydı bulamadı gerçek sevdasını
Bilmezmisin ki seven insan her an özler
Gönlündeki ateş yumağına hayallerle su serper
Sensiz saniyeleri bile hayata zindan eder
Özle dersen gönül kadere isyan eder
Ey benim dünyalar güzeli sevdiğim
Nerede seninle yaşadığım mutlu günlerim
Gel gör buralarda ben neler çekerim
Gurbet ellerde sensizliğin esiriyim
Uyuyan güzelliğin dünyama ışık saçsın
Nur alem nur yüzün beni aydınlatsın
Karanlığa boğulan hayatımı düzlüğe çıkarsın
Geceleri üşüyen bedenimi yorgan gibi sarsın
O dünyaya geldiğinde sevineceğimi sandım
Daha onu görmeden kötü haberini aldım
Kucağıma alıp onun güzel yüzüne baktım
Yavrumun sol eli yoktu, onu bağrıma bastım
Bir garip yolcuyum düşmüşüm hana
Bu han ki içinde insanlar kaybola
İnsanların içinde de insanlık yokola
Bu deryada insan kendini nasıl bula
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!