Emek verdiğin Şiiri - Murat Ülkü

Emek verdiğin can dilsiz kalırsa,
Sesin yankılanır boş odalarda.
Gözlerin yollarda bir iz ararsa,
Vefa uğramazmış meğer kapına.

Gönül heybendeki sevgi biter mi?
Karşılıksız aşkın gamı geçer mi?
Bir hatır sormayı çok gören kişi,
Senin verdiğin o kadr’i bilir mi?

Yüreğin yorulur, sükûtun başlar,
Gözünden süzülür sessizce yaşlar.
Sen çiçek açsan da çatılır kaşlar,
Bozulur kurduğun hayal dünyası.

Verdikçe eksilen sen oldun yine,
Hüzünler eklendi her bir gününe.
Bakınca sevdanın dilsiz yönüne,
Anlarsın; vefasız gönül yarası.

Zoruna gidiyor, biliyorum bak,
Taşlaşmış yüreği sevgiyle boğmak.
Yük gelmiş ona bir "nasılsın" demek,
Zormuş bu vefasız dertten kurtulmak.

Senin kalbinde bin fırtına kopar,
Onun kıyısında yaprak kımıldamaz.
Sen her bir cümleyi kanla seçerken,
Onun bir sözüyle dünyan aydınmaz.

İçindeki boşluk büyür günbegün,
Değerin altında kalmak çok ağır.
Beklediğin sıcak, o eski düğün,
Şimdi bir yabancı, dilsiz ve sağır.

Zoruna gidiyor, sızlıyor için,
Sana yokken vakti, el için yaşar.
Sen köprü kurarken o yıktı niçin?
Sessizce izleyip bendinden taşar.

Gözünün içine baka baka yalan,
Ömrünü, vaktini çalan o talan...
Sığındığın liman fırtına varken,
Kapıyı kapattı, sen oldun kalan.

Sıradan merhaba kadar hükmün yok,
O sahte yürekte sana yer kalmaz.
Kendi zindanında boğulsun ruhu,
Vefa görmeyenin uykusu olmaz.

Zoruna gitsin bu, yansın o sızı,
Değmedi feda olan her bir gözyaşı.
Sen onu göklere çıkardığın an,
O senin için kazmış mezar taşı!

Ne sorsan cevapsız, ne desen boşa,
Kendi masalında tek başına koşsa.
Sevgin yük gelmiş, vefan ise borç,
Adın bende artık sadece bir "Hiç"!

Uykun kaçtığında zoruna gitsin,
Yalnızlık yanına buz gibi yatsın.
Beni arayacaksın boş ruhlarda,
Bu masal burada sonsuzca bitsin.

Gömüyorum aşkı, nefret dökerek,
Gidiyorum son bir umut sökerek.
Dilerim layığın vefasız kalpler,
Çürü her gününde azar azar tükenerek.