Denizin kenarında bir inciydi Emek cafe,
Mavi sular üstünde balıklar ve martılar oynaşırken,
Elimizle ekmek yedirirdik yanımıza gelen serçelere.
Yeniköy ün orta yerinde sevgiye susamışlığımız vardı,
Gözlerin gözlerime bakarken içim ürperirdi,
Ellerim sıcacık ellerini tutardı..
İskeleden telaşlı insanlar vapura binerken,
Biz de birgün Adalar a gidelim diye düşünürdük hep.
Bir uyum içindeydi ruhumuz,
Sen çay içerdin ben hep ıhlamur....
Kim derdi ki martıların son çığlığını duyacağımızı,
Denizin son çırpınışını,
Garsonun son hesap getirişini,
Son ayrılışımızı-hoşçakal--diyerek,kim bilebilirdi...
Ki,biz bile bilemezdik son günbatımını seyredeceğimizi boğazdan.
Şimdi birileri oturuyordur,bizim kalktığımız masada,
Yine deniz mavi,martılar beyazdır,
Yani hayat devam ediyordur,
Kimin umurunda biz varmışız yokmuşuz sahilde....
Ama bir şey var,
Hayatta yaşanılan anlardır güzel olan,
Bir de paylaşılan duygular.
Nasıl olsa hüzün ve ayrılık gelecek,
Görülmüş mü hiç güneşli havaların devam ettiği,
Hikaye uzar gider,boşver...
Şimdi bir deniz kenarında bu şiiri yazıyorum,
Hatıralarım dalgaların beyaz köpüklerinde....
Ya sen nerdesin....
26.TEMMUZ.2006
Kayıt Tarihi : 26.7.2006 20:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
En parıltılı ve doyumsuz heyacanı yaşayabilmek.
Kutlarım Ercan bey.
Saygılarımla
Ayşe
TÜM YORUMLAR (3)