Fabrikalar duman, meydanlar dar;
bir el “ulus” diye yükseltti bayrağı.
Ama ekmek diyenin ağzına sürgün,
sesine cop, grevine karanlık sokak düştü.
“Ulusal çıkar” dediler,
kasalarını çıkar diye sakladılar.
Kıyımın adı “asayiş” oldu,
fazla mesainin adı “vatan”.
Ücret isteyenler “hain” sayıldı,
eşitlik diyenler “bölücü”.
Oysa aynı tezgâhta terledi eller,
aynı paydos düdüğü çalındı.
Bir sloganla milyonlar
pazar haritaları için sürüldü.
Yoksulun evinden alınan oğul,
zenginin defterine kâr diye yazıldı.
Ve anlaşıldı:
yurt sevgisi bir damga değil,
emeğin onurudur.
Bayrak, sömürüye değil,
eşitliğe değer kattığında
temiz kalır.
Kayıt Tarihi : 1.10.2025 13:08:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!