Elvedam...! Şiiri - Lokman Demir

"Bir selam daha mı versem?
Belki de susmalıyım,
Her cevapsız selama karşı susuşlarından sonra
Susmalıydım aslında...
Gözlerin dokunmadan dağlarıma,
Ketum saatlere yaslamalıyım kelimelerimi.
Belki de üşümeliyim, avuçlarına düşen kış gibi.
Zemheriye yakalanmamalıyım.
Düşe kalkla yürümeliyim senden uzaklara
Her gözlerinde gördüğümde kendimi
Boş boş bakışlarında tükenirdim,
Düşerdim damla damla, yüreğinin bambaşka şehirlerine
Ben sokağın bile değilmişim meğer
Geç anladım...
Belki de öyle anlamak istedim.
Hiç olmadın galiba
Hep biryerlerden çekip alırdım seni
Her sahilde yağmurlar yağdırırdın, mazinin karanlıklarına
Hiç olmadım dimi hayatında
Hadi itiraf et!
Söyle, utanma doğrulardan
Korkma! üşümem daha
Durmam yolunda
Giderim...
Yüreğimde ayak izlerin kalır belki.
Aldırma sen bu melankolik halime,
Aldırma yüreğimden taşan denizlere sen
Yüzümün hazan vaktine aldırma
Ben zaten hep yağmurlardan kalmayım,
Islak kelimelerim bu yüzden hep bulutlu
Hep ağlamaklı kalemim
Aldırma, hüzün vurmuş gözlerimin kıyısına
Bir gemi götürür beni, hayallerin rıhtımına
Zaman hangi anındaysa gecenin yada gündüzün
İçli bir ıslık tuttururum umarsamaz gibi
Umursamam belki de, dersem sen inan
İnan/ma seni unutacağıma
Son nefes gibi geçersin içimden
Belki yol bulursun, gözlerimin kirpiklerine takılan aynasına
Ve çıkarsın, ruhumla bir anda
İkindi vaktidir belki, beklenmedik bir yerde
Ezansız bir namazla ve el sallanmadan
Islanmamış mendillerde sallanmaz belki
Kimbilir kaç kereler geçersinde yanımdan
Açmadan ellerini, üflemeden avuçlarından aminleri
Hatta değmeden gözlerin adıma
Çok konuştum galiba,
Susmalıyım artık
Susturmalıyım kalemimi
Sana kalmadan kelimelerim
Susmalıyım artık
Susmalı kalemim
Mezar taşımdaki suskunluğum gibi
Susmalıyım, ve gitmeliyim artık
Hoşça/kal sevdiğinle
Ben gidiyorum...
Hoşçakal...
Selamsız el/vedam...