Elveda Bir Enkaza Şiiri - Vaner Kayaçelebi

Seni tanımıyorum artık,
belki yalnızca yıllar önce
tozlu bir sayfada bıraktığım bir cümlesin.
Bağışlanamaz sözlerin vardı,
kuruturdun kuşkuyu sert rüzgarlarla.

Ama sorarım sana,
asık bir suratta kuşkusuz yaşamak mümkün mü?

Hatırlamak bile istemiyorum seni.
Zaten kayboldun kendiliğinden,
tükenen bir yankı gibi.
Senin koyduğun yasalar,
ancak köpek içgüdüsüne uyanları cezbeder.
Ben mi?
Bir kedi gibi hürdüm hep,
asi ve gölgelerde dans eden.

Bir zaman biçmiştim sana: üç ay.
Ama söyle,
enkazın bir mevsimi olur mu hiç?
İçindeki manzaraya bakmıyorum artık,
gözlerimi karartan o eski çağrışımları istemem.

Ve işte,
hasat zamanı geldi kalbimde.
Ne ekildiyse o biçildi.
Şimdi seni toprağa veriyorum içimde,
törensiz ve sessiz.

Ruhuna el-Fâtiha...
Nasıl bilirdiniz bu hergeleyi?
"Bilmezdik," derim.
Belki sadece şunu eklerim:
"Hiç yoktan iyiydi."

Tüm gidişine, gelişine, geçmişine...
El-Fâtiha.