Elveda Şiiri - Azime Gürlek

nasıl kanatır bir yara böyle bir ömrü
ihtiyarladım
gençliğim sana uzanan köprü
kar etmedi sırça köşkler
unutturmadı geçen zaman
suskunluğum
senden sonra da seni yaşadığım için
sarmış dört bir yanımı
zaman dilimlerinde yokluğun
biraz buruk biraz kırık acılar tozlu
baktığım yüzler kimliksiz
belki de çoktan unutulmuştum
gönül köprülerinde bir yerlerde
ya ben ben gülüm
sessizlikte çoğalıyor ayak izlerin
sen kokuyor geceler
içime damla damla akıttığım kuyu
hala kahrediyorum dökülen yapraklara
senden sonra
hala burkuyor içimi geceler
bıçak gibi saplanıyor yağmurlar
senden bana miras
ne çok isterdim gülüm
gözlerini okyanuslarda taşıyıp
hain olan ne varsa kıyılara atıp gitmeyi
kumru sesleriyle yıldızlara yükselmeyi
çok geç be gülüm çok geç
yakmıyorsam da masamda mumları
geçmiyorsan muhabbetlerimde
yaşamak mı bu sahteliğin orta yerinde
hala dokunuşlarını yaşıyorum
yüz çevrilişlerin göbeğinde
keşke keşke diyorum gülüm
bıraksalardı keşke
hançer sokardım sensiz yıllara
nasıl da aşk şiirleri okurdum
nasıl da inatçı olurdum bu kez hayata
olmuyor be gülüm olmuyor
o ben aynı ben değilim
ya sen nasılsın kim bilir
derinden geldi bize bu acılar
defalarca vurdu sol yanımdan sancılar
yetmedi gücümüz vurulduk gülüm
kaybedişimizin seyrine durdular
tükenen ömre gülerek susturdular
buraya kadarmış be gülüm
buraya kadarmış
elveda