Elveda Şiiri - Münzevi Zeyrek

Elveda ey dünya,
sessiz sokaklarında bıraktım ayak izlerimi,
her adımda yankılanan eski bir veda gibi,
yürüdüm yorgun kaldırımlarda,
tozlu pencerelerden baktım geçmişime,
gözlerimde yılların yorgunluğu,
kalbimde kırgın hatıraların ağırlığı.

Büyüdüğüm ev,
şimdi sessiz bir kabus,
duvarlarında asılı hüzün,
kapıları aralanmamış anılarla dolu,
her köşesinde unutulmuş kahkahalar,
sessizliği bozan tek ses,
zamanın yavaşça akan çığlığı.

İçimi ısıtan o solgun güneş,
bir zamanlar umutlarımla dans ederken,
şimdi yüzüme soğuk bir rüzgar gibi vuruyor,
her gece yıldızlara fısıldadığım dilekler,
artık sustu, yorgun ve kırgın,
aynı gökyüzünde başka yalnızlıklarla kayboluyor.

Aşklarım vardı,
soğuk denizler gibi derin ve sonsuz,
ama yitirdim onları,
bazen ölüyor, bazen de yaşanmadan unutuluyor,
birer sessiz şarkıya dönüşüyor anılarımda,
kalbimin en kırılgan köşelerinde.

Dizlerimi kanatan kaldırımlar,
her düşüşümde biraz daha büyüyen acılar,
ayak izlerim kalıyor ardımda,
ama kimse o izlere bakmıyor artık,
herkes geçip gidiyor,
benimle değil, kendi yalnızlıklarıyla.

Yarım kalmış sözlerim var,
bir yankı gibi içimde çarpan,
dillerden düşmeyen ama hiç söylenmeyen,
karanlıkta parlayan küçük kırıklar gibi,
ağzımda biriken sessizliğin
boğazıma düğümlenmiş hali.

Ve ölüm…
öte yüzüyle beni bekliyor,
bir gün gelecek diye fısıldıyor rüzgar,
unutsa bile beni bu yan,
döner döner beni çağırıyor,
sessiz, soğuk bir dokunuşla.

Elveda ey hayat,
ben bir anı olacağım yalnızca,
rüzgarda uçuşan solgun bir yaprak,
yitip giden bir düş,
unutulmuş bir şarkı,
hatırlanmasa da
bir zamanlar yaşanmış bir sevda.

Ve şimdi
gözlerimi kapatıyorum,
bırakıyorum her şeyi arkada,
hayatın o acımasız fırtınasına teslim,
ama içimde kalan bir kıvılcım var,
belki bir gün,
bir başka sokakta,
başka bir zaman diliminde,
bir gülüşle yeniden doğacak,
sessizce, usulca.