Elveda Şiiri - Yunus Duysal

İçimde külleniyor bir aşkın alev almış dört yanı
Bu sevdada yanıyor iki yabancı
Parmaklarımdan kayıyor yaşanmışlıklar
Kimse bilemez bu nasıl bir acı

Ömrümün izi kaldı onda
Kalbinde parmak, dudağında nefesim
Demek film bitti sonun da
Silindi bildiğim tüm ezberim

Masa da üç beş kağıt ve bir isim
Kalem yazmaktan tükenmiş gibi
Titreyen eller, konuşurken ki o sesim
Artık hiç konuşmayacak gibi

Hatıralar yabancı senden sonra bu evde
Çerçevelere düşmüş dünler bakıyor öylece
Gözyaşı hüküm sürmüş, kahkaha kayıp
Kaldır başını çocuk, bu nasıl bir ayıp

Yitirmiş gibi ömrünü, ecel kapıda beklemekte
Azrail soruyor var mı son bir isteğin diye
Ümitsizlikle gidecek olan yolcu serdenişte
Sel olsa gözyaşı ardından ne olur, gidiyorsun işte

Hayallerde büyüttüğün sevda boyun bükmekte
Yenilmiş gibi yorgun savaşçı
Her an mızrak saplanacak kalbine
Kimse bilemez, bilmeyecek bu nasıl bir acı

Düğümlenmiş boğazda bir ayrılık hikâyesi
üşüyor şimdi zaman akrep yelkovana sığınmış
Çatlamış yüzde mutsuzluk ifadesi
Belli ki gözyaşı sel gibi akmış

Ne varsa darmadağın şimdi,
Ayrılık şarabını yudumluyorum ikimizin şerefine
ecel sen zahmet etme, ben gelirim şimdi
Bak ölüm nasıl da döndü tam tersine

Hadi artık toparlan, son kez bak aynaya
El salla herkese, her şeye, yaz’a , kış’a, bahar’a
Seninle yaşadıklarımın ve yaşayamadıklarımın hatırına
Elveda…