Elmanın Kurdu Şiiri - Fikret Yıldırım

yağmur damlalarına çırak verdim gözyaşımı
yetişip okyanus olsun diye
gökgürültüsünde çiseler besteci olur belki
ıslak toprak kokusundan sarhoş olmayı öğrensin
taşıyamadığım yüreğini sana getirsin nehirlerce

uzaklarda çok uzaklarda bir yıldız doğarken
saklambaç oynardık seninle
ben yumardım gözlerimi ay saklanırdı geceye
kara bulutları kuşkunun çöktü iman tahtana
gözümü kırpsam kırılır, elimi uzatsam leopar
çektiler kılıçlarını kınlarından ben kalesi muhafızları
kıl aldırmazlar burunlarından
tek bir yaprak kımıldamaya cesaret edemez
sabır beziyle bağlı gagaları tüm kuşların
hızlı hızlı inip kalkıyor göğsümdeki dağlar
dişlerimin işkencesinde müebbete mahkûm dilim
sol elime selam vermiyor sağ elim
boynum eğik dizlerim çökük meçhul tanrısının önünde

elmanın kurdu kendindenmiş
seninki benden
benimkiyse asla bilemeyeceğimden

fikret yıldırım