Her aşk bir gün bitmeye mahkûm mu?
Korkuları aşıp yüreğinin mabedini açtığın zaman, zordur göğüslemek muammalı geleceği. Dağlar gibi bir yürek, çelik gibi bir omuz ister acıları kaldırmak için “hazır mısın? ”
Sonunu yazmaz ki baktığın derin gözler sonsuza kadar aşk şarabında mayhoş yıllar geçireceksin sanırsın, Dokunmaya kıyamadığın tende solmaya başladığında ellerin tutmaz, yüreğin ağrıdan sana nefes aldırmaz olur. Belki bunun içindir her çarpan yüreğin sevmeyi öğrenememesi, iz bırakmadan ardında sessizce bedeninden ve ruhundan sıyrılıp gitmesi.
Aşk; Seçmemize izin verseydi eğer kimi seveceğimizi çatışmaya girer miydi yine kalbimiz ve beynimiz, kolayı seçip yazılana razı olur muyduk? Kim bilir…
Bildiğim tek şey aşk adına; Kayıtsız, şartsız teslimiyet…
Gözünün gördüğünü değil, sol yanının evet dediğine gülümseyebilmek, dudaktan döküleni değil, yürekten gelen çırpınışları duyabilmek?
Karşılığı olmayan duygu fırtınasında rotasız sürüklenmeyi ve ona tüm kapılarımızı açabilme cesaretini gösterebildik mi?
