Ellerin Yoktu Şiiri - Murat Demirci

Yüreği kangren bir adamın duyulmaz çığlığıydı şiir
Sezon sonu saflığında sahil kentleri salkım saçak
Şarap balıkçılardan sorulurdu oralarda aşksa benden
Çelik göbekli kızlar geçerdi karalama kağıdımın kıyısından
Diyarbakır’ın daracık sokaklarına dağılırdım akşamları
Görse annem bile beni tanıyamaz
Ankara peşimde soluk soluğa
Sanki bana özgüydü Kuğulupark’ta bir başıma çay içmek
Tunalı’dan çıkıp geleceğini sanan masalar artık umutsuz
Mutlak kanserli bir hücreydin bende ve aşkta erken teşhis yoktu
Yeşil reçeteye bağlanmıştı kurul kararı gerektiriyordu yazılarım
Sesini duymak için çıldırıyordum Şırnağa doğru
Seninle sevişirken yakalanıyordum ahlaksız gecelerimde
Her defasında bu sondu “Bir daha olmayacak” dedikçe gülüyordun
Kimselerden değildim kimim kimsemde yoktu
Annemin cenaze törenine hazırlıyordum gözlerimi
Belki hazırlıksız yakalanmıştım kızımı doğuracağını düşlerken
Malatya gerilerde kalmıştı bir Gaziantep’lik ömrüm vardı sende
Her zaman şüpheli şahıstım kimlik kontrollerinde
Tetikleri usul usul okşarken parmaklar
Arpacıklar alnımı gösteriyordu
Suni döllenmeyle gebe kalmıştı Meryem sezeryanla doğmuştu İsa
Bütün Papazlar peşime düşmüştü Sivas’ta izimi kaybettirdim
Dadaşlar sinirli ve gergin di Erzurum bildiğimiz gibi
Ayaklarının buzunu çözüyordum dudaklarımla
Elleri ceplerinde giriyordu odama geceler
Her sabah biraz daha yaşlanıyordum çaresiz
Sana verilebilecek kristal bir yürekten başka hiçbir şeyim yoktu
Sen benim korsan karımdın kırmızı bültenle aranıyorduk
Bütün nikah memurları peşimizde
Yakalandığımız yerde basacaktık imzayı ama ellerin yoktu...

28 Eyl. 7.9 Ekim 2000 Ank