Ellerim Üşüyor Şiiri - Orhan Eren Uncu

O an sirenler çalıyordu
Ben anlamsız bakışlarla yalnızlığıma koşuyorum
Dar sokaklarda tüm umursamazlığımla
Ellerim üşümeye başladı.
Oysa ki..
Bunaltıcı sıcak tüm bedenimi sarmıştı
Yapraklar sonbaharın yavaşca yol aldığını anlatırken

Sirenler uzaklaşmıştı
Köşeler döndüm, yokuş kaldırımsız yollarda
El ele tutuşmuş sevgilileri görünce
Ellerim üşümeye başladı
Yalnızlığımı gördüm, kıskandım
Sonbaharın yaprakları bağırıyordu
Kışın narasıyla savrulurken
Ben anlamsızca koşuyordum

Çıkmıştım dolambaçlı yollardan, yalnız adımlarla
Aklımda karamsar bir resim, kıyıya doğru
Deniz ilk defa gözyaşını anımsatıyor
Bir ileri, bir geri akıp duruyor
Küçük kayıklar artık ruhumda ki, küçük yaralar olmuş
Kanatırcasına kaşımak istediğim
Ellerimin üşüdüğünü hissettim

Sevgililer manzarayı meze yapmışlar
İtiş kakış kıyıda o anı tadıyorlar ve ben
Ve ben tüm kıskançlığımla
Denizle gök yüzünün birleştiği yerde
Bir şeyler arıyorum
Sevgiden arta kalan ne varsa
İrkildim..
Ellerimin üşüdüğünü hissettim
Sokaklarda kaybolmalıydım
Kalkmalıydım ve gitmeliydim

Aklımdaki resim manzarada kaybolmuş gitmiş
Koca karanlığa dönmüştü
Her yer ve ben kalkmalı gitmeliydik
Evime ev dernirse eğer

Dolapta olmayan ekmeğe uzanıp
Küflenmeye yüz tutmuş zeytinleri ekmeğime…
Aç olmadan uyumalıydım
Yorgandan bozma battaniyeme sarılarak
Hepten üşütmeden

Karnım hala aç ve tüm çaresizliğimle
Kıyıda oturmuş denizi yaşıyorum
Sevgililerin itiş kakışları
Beni kıskandırmaya devam ediyor
Ellerimin üşüdüğünü hissediyorum

27.12.2006 Antalya
10:45

Orhan Eren Uncu