Ellerim Sus'a Uzandı

Bana ne olduysa, hep benden oldu
Hep içimde birikenlerden oldu.
Sustum…
Susmakla başladı her şey belki de
Sesim, içimin en derin kuyusuna döküldü
Gözlerimin gerisinde bir yangın büyüdü
Ne rüzgâr yetti sönmesine,
Ne de bir damla gözyaşı…
Ben büyüttüm, ben izledim, ben sustum
Ve o yangın beni yaktı sessizce.

Gökyüzüne bakmayı unuttuğum günler oldu
Bulutlar sessizce geçti üzerimden,
Ben sustukça, ellerim sus' a uzandı
Boğazımda düğümlenen kelimeler
Kalbimde büyüyen bir sızıydı yalnızca.
Artık biliyorum,
Her yara bende başladı, bende büyüdü suskunluğum
Ve en çok ben,
En çok da kendime yenildim.

Gözlerimde kırılmış kelimeler vardı
Dilimde eksik kalmış bakışlar
Ne söylesem eksiliyordum
Ne anlatsam, siliniyordu izlerim
Sırtımı dönüp geçtim bir gece,
Kendimden vazgeçer gibi geçtim içimden.
Adımlarım geride ağlayan bir çocuk gibi
İçimde çoğalan bir yalnızlık
Belki de sessizliğin cezasıydı