Ellerim Ağrıyor Anne...

Ah Annem;

Birbirine paralel giden hayatları
Kesiştirmeye çalıştığım için mi dersin
Yaşadığım bu yorgunluk?
Bana hayatın bu kadar zor olduğunu mu anlatmaya çalışmıştın,
‘kızım elin ekmeği kanlı olurmuş, silip te yiyebilene’ derken?

Anlamamışım.

Şimdi çok acı tecrübelerle anlıyorum.

Toparlamaya çalıştıkça etrafa saçılan hayatımı,
Tükenerek bakmaktan başka bir şey yapamıyorum.
Hissediyorsun biliyorum.
Anlatmasam da,
Bana bakan hüzünlü gözlerinden
Ve başucunda duran ilaçlarından
Yaşadığım düş kırıklıklarına nasıl kahrettiğini fark ediyorum.
Daha da yıkılıyorum.

Ne kadar zor bilir misin?
Sevmediğin bir insanla bir ömür geçirmek
Diye sormuştun ya bana,
Biliyorum.
Sevmediğim değil ama
Sevdiğim birini tüketen günler geçirmenin
Ne kadar zor olduğunu sanırım
Ben senden iyi biliyorum.

Ellerim ağrıyor anne,

Bana öğrettiğin işleri yapmaktan değil;
Bin parçaya bölünüp dört bir yana dağılan benliğimi
Bir araya toparlamaya çalışmaktan.
Başaramamaktan.
Bilirsin hiç tahammülüm yok
Çocukluğumdan beri yenilgilere,
Sizi her fırsatta bir araya getirme çabam
Belki de kendi ailemi toparlayamayışımdan.

Bakıyorum da kızıma;
Korkuyorum…
Hani derler ya
Annenin kaderi kıza…

Hikâyeler yazıyorum;
Hikâyeler yarım bırakıyorum…
Mutsuzluğu anlatanları bitirebiliyorum da,
Mutlu sonla kurguladıklarıma devam edemiyorum.
Gerçekleşmeyeceğini bildiğim için galiba.

Korkuyorum be anne;
Nefesini her istediğimde duyamamaktan,
Babamın, eskiden o çok korktuğum bakışlarından
Mahrum kalmaktan,
Her kızdığında ilendiğin gibi
Dört bir yana savrulmaktan…
Koca bir ailenin içinde yapayalnız kalmaktan…

Sizsiz kalmaktan.

Çok özledim sizi inan,
Şimdi yine gelsem yanınıza da
Beni göğsüne bassan…
Gecenin bir vakti ortanıza kıvrılıp yatsam?
Sen dönsen yine sırtını da ben sana sarılsam.
O dilimin dönmediği duaları yine bıkmadan öğretir misin bana?

Ah anne;
Bilseydim bende bir anne olunca ağlayamayacağımı,
Beni korumaya çalışmana kızıp
Büyümeyi bu kadar çok ister miydim gereksiz bir ısrarla?

Şubat'2009 Aydın...