Elif Gibi Şiiri - Ali Sinkay

Elif gibi — dik durdum
Sessizce, yalnızca sana, her kelime içten
Bir hece gibi sade, özleminle ağır
Kırılmadan, bükülmeden, içimde yankı

Çocukken yağmurun altında beklerdim
Her damla, kalbimi yıkayan serinlik
Topraktan yükselen eski kokular
Ateşim sönmedi, yalnızca dinlenirdi

Üzgün bir harf gibi beklerim.
Başlangıcım sensin, içimdeki ilk kelime,
Kaybolmam — hayata Elif kadar sabırlı.
Her aşkın başıdır senin adın,
Bazen kısık bir duada, bazen geceye bırakıp
Sana uzanırım, anlatmadan.

Elif gibi — saf ve cesur
Bir bakışın yeter, söze gerek yok
Bir harfin sessizliğinde, en samimi aşkla sana

Büyüdüm, gözlerinde yandım,
Yağmur dursa da içimde dinmez,
Sözüm döndü suskunluğa,
Ben her yara açıldığında yine sana sarıldım.

Sonsuz bir çizgi gibi,
Zamansız ve bitmeyen yanış,
Elif gibi; dik ve saf — tek harf,
Her yalnızlığımda bir dua, her gecede bir umut.

Elif gibi — sarsılmaz
Bir nefeste aşk, uğrunda kaybolmak
Başka kimseye anlatmam, anlatamam

İstanbul, yağmur; bir iz, bir isim —
Sen. Elif.