ÖNSÖZ
Bir kuyudan bakarken gökyüzüne,
gökyüzü mü uzak, ben mi derindeyim diye sordum kendime
Her düşüşte bir dua tuttum
her karanlıkta bir Elif gibi doğruldum
Bu kitap ellerini göğe uzatanların hikâyesidir
İpi kopmuş sabırların
dilinde dua yüreğinde yara taşıyanların
kuyunun içinden kendine yürüyüşüdür
Her satırı bir ses gibi yankılansın içinde
Yalnız değilsin
Karanlık bitmeden aydınlık kaçmaz
Ve sen sevgili okur
bu sayfaları açtığında yalnızca bir kitap değil
içinde kendine benzeyen bir nefes bulacaksın.
Bir tutuş, bir duruş, bir Elif gibi.
Azra Nimet Öner (KuyudakiMavi)
Kayıt Tarihi : 4.8.2025 15:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!