Eli Öpülesi Yalnızlık Şiiri - Nurettin Tan

Gece oluyor ve yine aklımın almadığı gönlümde misafir olan düşlerime
Misafir oluyor misafirliğin hakkını vere vere
Beni ummuyordu oysaki ama beni buldu bulduğunu yemese de tadına bakılmaz hale getiriyor
Gönlümün tatlı yalnızlığını

Yanımdasın ve baş başa değilim yalnızlığınla
Senin yanındayım, yanımdasın
Ve yalnızlığı özlüyorum belki seni özlediğimden daha çok…

Eli öpülesi yalnızlık
Yerini kalabalığı bırakıyor ve yerini kimse bilmiyor değerini de
Yalnızlık belki de her şeyden daha kıymetli
Hele de yalnızlığımı sen bozuyorsan
Sen bozucusun
Şiirdeki kifayetli kafiye bozuyorsun
Sen bozguncusun
Yalnızlığımla yan yana yattığım yatağımı
Savaş sonrası bozguna çeviriyorsun

Günde bir kere beni yalnız bıraksan
Ve bir deliksiz uyusam hazır uyumuşken bir daha uyanmasam
Gecede bir kere ayakucun da yer açsan yalnızlığıma
Korkmadan uyusam hazır uyumuşken bir daha uyanmasam
Geceydi bana geldiğinde görmedim
Yalnızlığım gitmiş senin geldiğin yollardan
Seni sevmiyor, kimseyi sevmiyor…

Bir tek onunla iyi anlaşıyorum
O susuyor ben söylüyorum
O hiç konuşmuyor en sevdiğim yanı da bu
Yanımdasın ve yakıyorsun beni
Ve sana el edip el etmek istiyorum seni
Bir daha tanımamak şartıyla
Yabani bir yapancı olmanı istiyorum
Dünyadaki cehennemim oldun zebanim olmadan

Seni sevmiyor, fakat seninleyim
Seni seviyordum, fakat yanımda değildin
Ortasını bulamadığım bu sevmeler
Hep kökten uca acı verir bana
Ve ben hiç sevdiğim zaman sevilmem

Seni sevdiğim zamanlarda nede çok istiyordum seni
Gönlümün sarayında sarmak istiyordum
Sarıya çalan saçlarını gönlümü çalmak için kullanacağını bilmiyordum
Ve bilmiyordum beni seveceğini yanımda olacağını
Bilmiyordum aşkın aşina olduğu yalnızlığa alışacağımı