Elfida Şiiri - Sümeyye Nur Koç

Bir menekşe kokusunda ararken
Tüm kokuları kaybettim arar dururum
Fakat yaklaşamam bile bulmaya
Aradıkça uzaklaşır kaybolurum.
Kaybolursan bulunursun belki
Kaybedersen kim bulur seni?

Ihlamurların çiçek açmasını beklerken
Diğerleri küstü açmadılar bir daha
Onlar açsa da ben göremem baksam da
Kapanmış gözlerim değilim farkında
Geçti ömür kaldı gam keder gözyaşı
Yüreği olanlar ortakçı bu mirasa
Yüreklerini eritse de mecburi.

Ruhum sızlıyor heyhat bunun nedeni yok
Yedi nesil öteye bütün atalarımız gamdı.
Yoksa bize miras kalan hep sonsuz keder miydi?
Yalnız o kalacak biz hepimiz gideceğiz.
Kendimi, bizi bulamadan gitmek en zoru.

Sana bir sevinçli menevişli kuş yollamayı istedim
Koyup zarfa üstünü acıyla pulladım
Kuş acıyla yandı buz oldu
Telef olmasın derken kafeste kavruldu
Göğü onu esir etti, yok etti
Kuş göğü yitirdi, kendini yitirdi.
Gözlerini yere dikti son defa
Göğe baksa ne değişecekti?
Nasıl alışır bir kuş göğü yitirmeye?

Bir eksiklik var bulamadım arasam da
Aradıkça artan bir çukur, bir boşluk
Bu çukuru dolduran doldursa tekrar
Fakat artık umut yok gam da yok keder de
Ben yok biz yok O yok.

Nasıl yitirdiğimi hatırlamıyorum artık
Keder aldı beni benden
Tanıyamadan benliğimi. O'nu.
Hani bulacaktım ararken
Kendimi kaybettim O'nu ararken.

Sorsan keder de bilmez beni.
Ben bile tanıyamadım kendimi
Derdim bana derman imiş bildim
Dert yok derman da yok bilseydim bilmezdim.

O gelmedi başkası geldi.
Yorgun olduğumu iyi biliyor.
Bense sonumun geldiğini
Bu hikayeyi bildiğimi söylemeden
Ne olacağını bildiğimden
Kabul etmeli dinlenmeli biraz
Kendi mezarımın başında ağlamaktansa
Mezar olmakla ne gelebilir daha
Beni bizi yitirmekten başka başıma?
Bizler bu hayata doyduk.
Bizler bu hayattan bıktık.