Elbet Şiiri - Afet Kırat

Kim gözüme serpmiş ki gecelerin nemini
Yaş vardı kirpiğimde çiy düşmüş çiçek gibi
Umursamaz mı bulut bilmez mi önemini
Sabah olup kalkınca ağladım sandım elbet.

Topladım gözlerimden acı tuzunu süzdüm
Düğümlüydü çiçekler açılsın diye çözdüm
Ne doğayı kuruttum ne de kendimi üzdüm
Merhametle işlendim hayırla kandım elbet.

Kurtulmak istemiştim fazlasını vererek
Ak güllerin üstüne gözyaşımı sererek
Sonra kazanacaktım kokusunu dererek
Mutluluk şırasına lokmamı bandım elbet.

Karanlıklar ondaydı, ondaydı su ve ateş
Işıklar da ondaydı, dolunay yıldız güneş
Ne kadar yandım desem olur muydum güne eş?
Yerimden baktım durdum arşı kıskandım elbet.

Havalandım göklere kanadında bir kuşun
Başını parçaladım önümdeki yokuşun
Sırrına nail oldum belki de var oluşun
El açtım Yaradan’a, aşkıyla yandım elbet.