El ve Dağ Şiiri - İrfan Erden

EL VE DAĞ

Ne unuttum seni                                            

Ne de avutabildim kendimi 

Kaçamadım bir tek kendimden

Nereye gitsem faili meşhur bir aşkın 

Kurbanı oldum...

Rüzgârlarda savruldum

Dolduramadı hiç bir saki 

Sensizliğin boşluğunu

Nehirler gibi çağlayarak

Koşmak istedim 

Yüreğinin kıyısına

Mayınlar döşenmişti

Umudumun koynuna

Oysaki yüreğine iltica etmiş 

Mülteci bir aşkla gelmiştim

Duvarları tel örgülerle çevrili 

B/elâ gözlerine 

El ve dağ oldun bana

Yokluğunda çölde bir damla suya

Gökyüzünde

Güneşe hasret

Nefessiz ve anlamsız kaldım

Her kapı çalındığında 

Sen diye kapıya koştum

Ne zaman teselli oldu

Ne de başka bir ses, 

Vazgeçemedim 

Unutmadım unutturmadı hiçbir nefes

Söküp atamadım içimden seni 

Ay ışığımdın 

Parlayan yıldızım

Sonbaharda hüznüm 

Kardelen çiçeğimdin 

Şimdi

El ve dağ oldun bana 

Ne zaman adın geçse

Ki adın kazılmış kalbime 

Boğazım düğümlenir 

Uyutmaz hayalin her gece

Hangi avcı vurdu kanatlarından

Nerelere savurdu gururun yine seni

Sancıyan yüreğim

Kanayan yaram 

Ömrümü çalan hırsızım 

Ferman buyurup

İpi önce bana sonra kendine doladın

Öfkeyle kalkıp sonunu hesaplayamadın

Sırtından defalarca vurulup 

Yine yeniden hayatla hesaplaşan 

Çarpışan, 

Vuruşan,

Kara saçlım

Yüreğim

Hangi bilinmezlere savurdu 

Bizi asi dalgalar

Oysa 

Kan kusarken bile 

Kızılcık şerbetleri içmiştim 

Sevdiğim, 

Yârim yoldaşımdın 

Şimdi başka bir yurt edinmiş

Göçüp uzak ellere gitmişsin 

Hoş çakal hasretimin türküsü 

Öksüz kalan şiirlerimin 

Adı bende saklı 

B/elâ sevdam

Hoş çakal solan gülüm

Bir sevdanın faili meşhur katili 

El 

Ve 

Dağ 

Oldun artık bana

El ve dağ…