Eksilen Zaman Şiiri - Anıl Kılıç

Eksilen Zaman

Hiç gitmediğim yılları özlüyorum…
Ayak basmadığım sokakları,
Henüz yaşanmamış çocukluk anılarını,
Henüz solmamış umutların taşındığı bir zamanı…
Elimde sararmış bir kaset çalar olurdu hayalimde,
Cebimde buruşturulmuş, mürekkepli bir mektup,
Açıldıkça kokusu gelir; biraz sevgiden, biraz hüzünden…

Ve o zamanlar,
Sokaklarda yankılanan çocuk sesleri olurdu.
Gülüşler kaybolmazdı,
Bir çocuk ağladığında herkes koşardı.
Ve dostluklar…
Kapıyı çalmadan girilen evler kadar samimiydi.
Şimdi ise…

Herkesin elinde bir ekran var.
Ekranlar büyüdü,
Ama kalpler küçüldü.
Birbirimize değil, telefonlarımıza bakar olduk.
Bakışlar boşluğa saplanıyor,
Göz göze gelince kaçırıyoruz,
Sanki gerçeklik orada değilmiş gibi…
Kelimeler hâlâ var evet…
Ama içi boş.

"İyiyim" derken,
Kimse gerçekten iyi değil aslında.
Yan yana oturuyoruz bazen…
Ama aynı dünyada değiliz.
Birimizin aklı geçmişte,
Diğerimizin gözleri ekranda…

Kalbimizde bin cümle var,
Ama dilimizde üç kelime zor yer buluyor.
Oysa bir zamanlar,
Beklemek güzeldi…
Bir mektubun yollarda kaybolma ihtimaline rağmen,
Onu beklemek bile umuttu.

Buluşmaya saatler öncesinden hazırlanmak,

Bir gülüş için aynanın karşısında defalarca dönmek…
Ve en güzeli,
Sevdiğini bir ekrandan değil,
Gözlerinin içinden okumak…
Şimdi her şey anlık oldu.
Hemen yaz, hemen sil, hemen unut.
Ama hisler yitik…

O anlarda bir şey eksik,
Ve o eksikliği kimse dolduramıyor.
Belki elli yıl sonra,
Bu yılları da özleyeceğiz…
Yine “eski zamanlar” diyeceğiz,
Ama en çok da,
Daha da uzaklaştığımız insanlığı özleyeceğiz.

Çünkü eksilen zaman değil aslında,
Eksilen biziz…
Sevmenin yükünü taşıyamayan,
Dostluğun sıcaklığını unutan,
Göz göze gelemeyen
Yalnız kalabalıklarız artık.