Eksildim-2 Şiiri - Burhan Güler

Eksildim

Bir masa vardı, kimse oturmuyordu.
Bir bardak su — yarıya kadar yalnız.
Ben mi içmiştim, zaman mı buharlaştırmıştı beni, bilmiyorum.

Eksildim.
Bir kelime azaldı dudaklarımda,
bir sokak kapandı ayak izlerime.
Gecenin ortasında, kendi gölgemi çaldım kendimden.

Bir şey eksildi, belki ben,
belki sabahları açılan perdenin ucundaki umut.
Oysa bilirim, insan biraz bakmakla tamamlanmaz,
biraz da unutmakla çoğalır.

Eksildim — ama kime göre, neye göre?
Bir aynanın karşısında,
kendimi tanımayan biriyle selamlaştım bugün.
“Sen miydin?” dedim. “Belki,” dedi, “belki de hiç kimse.”

Ve sustuk.
Sustuğumuz yerden bir şehir geçti,
bir çocuk ağladı,
bir kadın saçlarını topladı,
ve ben, bir kez daha —
Eksildim.

Burhan GÜLER