Eksiklik Kendi Özümüzde...

Hep bir eksiklik; sanki bi şey unutmuşsun gibi olur ya etrafına bakarsın her şey tamamdır, her şey yerli yerinde sanırsın düzeltmeye uğraşırsın, yok olmaz, düşünür durursun kafana olduk olmadık şeyler takılır bu sefer iyice trafik sıkışmıştır artık neyse dersin hayırdır dersin geçersin. Belki de her gün yaşarsın bu anı biriktikçe birikir yardım istersin gelmez bir türlü oysa oda senden istiyordur için için sen de bilirsin oda bilir ama iş yardım etmeye gelince ne senin dermanın vardır ne de bi başkasının…

İki elini alırsın yüzüne doğru götürüsün demeye kalmadan ellerini ensende hissedersin hala ne yapacağını bilmeden boş boş sıkılacağını bile bile sıkılırsın herkes şikayet eder ama kimse desteklemez birbirini, uykusuz kalırsın tonla uykun olmasına rağmen, bazen keşke dersin herhangi hatırana sonra saatin bile kaç olduğunun farkına varmazsın önemsiz gelir zaman dahil her şey. Oysa umudun hiçbir daim bitmez herkeste olduğu gibi, vazgeçmezsin karar verdiklerinden ancak gene saçma şeyler yapmaya devam edersin gene de gülersin soluğun kalmayıncaya dek.

Ah eskiler hem yaktınız hem canlandırdınız beni geride dertlerinden yorgun bi adam bıraktınız. soruyorum size anılar beni ben yapan şeylere soruyorum; hiç mi gayret etmedim, hiç mi savaşmadım, hiç mi barışmadım, hiç mi vazgeçmedim, hiç mi kararlı olmadım, hiç mi büyümedim, hiç mi bakışlarım değişmedim ha… sizde doğru düzgün bilmiyorsunuz değil mi? boşver diyecem ama boş vermek bile boşken benim neden bu kadar içim dolu neden kendimi kendime hapsetmişim suçsuz yere hangi kanuna göre.

Ya şimdikiler ne farkınız var diğerlerinden benden, siz de demiyor musunuz benim dediklerimi, yok öyle lafla değil içten ta şuradan demiyor musunuz sormuyor musunuz?

Çaresizlik bizi ne hale getiriyor hala görmüyor musunuz ama üşengeciz hep, çaresizliğe bile yeniliyoruz be, yazık değil mi lan ufaktan bi tutun lan elimi gözlerime bakın yeter ağzımın laf yapmasını beklemeyin cevap orda değil ta şurda…