Eksiklik Şiiri - Tahir Sadi

İçimde sessizlik dolusu balkon
Bir ev ne kadar kimsesiz kalabilir
Örümcekler mutlu, perdeler kokuyor
Hatırlanmaktır umulan bir anı yahut kahve hatırı
İmkânsızdır yok olmak, yaratılmam çoktan bitmiş
Ölüler yorganlarından mahşerde arınacak
Bu cin bayramında buz bakışlı bir güneş gökyüzüne asılmış
Saçlarımda lahit kaşıntısı hissiz birkaç tırnak
Çok şey bekliyorum hayattan, bir kitap ve bir paket cigara
Sadri Alışık geliyor aklıma yağmurlu kıyı
Siyah beyaz bir film tadında hüsran
Açlık bize yakışıyor, benim açlığım daha renkli
Dehliz kucağında uyunan bir ezan sesi
Elimde değil,
Üşümemek için sıcak kedi yuvası düşünüyorum
Kaç yıldır uzağım
Bu ev yuva değil, barınak daha şen belki
Gitmeliyim, soğuk battaniye nemli yastık
Umut ve telaş anlaşmış telli duvaklı bir akşam
Taş gibi hastalık, pamuktan ilaç
Kendim diyorum ah kendim
İnsansı bir lisanla, üstü bir görgüyü nasıl iliştireyim
Kader mektup değil, defteri göremedim, söz ile geçiştirdim
Ora diyeceğim bir yer bile kalmamış umudum yoksul
Haydi, gel bu gece ayrışalım.
Bir ten, bir can, bir ben, bir gölge, bir de sen.