Eksik zamanlar Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gölgenle serinlerdim
her yanım kavrulurken,
Bir gülüşün düşerdi
kurumuş dudağıma.
Sen çağlayan bir nehir,
Ben suskun bir yudumda...

Gecelere sığmazdım,
Adını andığımda.
Sensizken her yıldız
üşürdü avucumda.
Bir bakışın yeterdi,
Dağılırdı tüm puslar,
Sen bahar, ben kuraklık,
Sen ömür, ben unutma...

Ve şimdi her sessizlik
seninle konuşuyor,
Bir sızı ki içimde
hiçbir zaman susmuyor.
Adım, yokluğuna mühür,
Sol yanımda kan gibi…
Sen aydınlık, ben gece,
Sen varlık, ben yok gibi.

Gözlerim göğü tarar,
Her bulutta bir iz var.
Dudağımda adınla
ölüme yakın sızlar.
Bir gidişle yarıldım,
İçimde kaldın eksik.
Sen bensiz tam sayıldın,
Ben sensiz hep yarım, kırık…

Ve hâlâ seni bekler
bir saat, suskun, eski.
Bir şiirin kenarında
buruşmuş sevda sesi…
Sen geçerken gözlerim
gizlice öne düşer,
Sen bilmezsin, yüreğim
göç yollarında üşür…