Eksik Bir Ömür Şiiri - Zeynep Koçar

EKSİK BİR ÖMÜR
Bir sabah daha sensiz uyandım
Hayalin geliyor gözlerimin önüne ama sen yoksun
Kahvaltı soğuk,çay demli değil
Sanki dünya durmuş,ben kalmışım ortada

Sokaklar hep aynı,ben hep eksik
Adımlarım düşüyor kaldırım taşlarına
Her adımda biraz daha siliniyor yüzün
Ama kalbim hala takılı bakışlarına

Ağaçlar yeşeriyor,ama benim içim kurak
Gözlerim arıyor seni her dalda
Rüzgar senin adını fısıldıyor gibi
Ama sadece ben duyuyorum gibi

Sensiz bir gün,eksik bir ömür gibi
Her dakikası batıyor sol yanımda
Yıkık bir şehirim,harabeye dönmüş
Sen gidince yıkıldı umutlarım anında

Aynalarda yoksun,hayalin gelmiyor
Duvarlara anlatıyorum sensizliğimi
Dönmeyeceğini bile bile bekliyorum
Çünkü beklemek bile sana çıkıyor

Telefon sustu,bildirim yok,senden iz yok
Belki aklına gelirim, ararsın diye
Ben ise defalarca çevirdim aynı rakamları
Ama sustu ahize,boğazımda düğümlendi

Gülüşünle aydınlanırdı odalar
Şimdi karanlık duvarlar üstüme yıkılıyor
Her nefeste eksiliyorum biraz daha
İçimde büyüyor, boşluk seni fısıldıyor

Hatıralar gözümde kör bir yangın
Gönlümde köz değil,hâlâ alevdesin
Kaç kere unuttum sandım kendimi
Ama her başlangıçta yine sendeyim

Bir sigara yaktım bu gece yine dumanında gözlerin var,silinmiyor
İsmini söyledim kendime fısıldıyarak
Kalbim duydu,ruhum hâlâ inanmıyor

Ne vedana alıştım,ne de yokluğuna
Her “İyiyim"de yalan biraz daha büyüyor
Sensizlik bir çığ gibi üzerime gelirken
İçimde bir tek sen, gerisi yok olup gidiyor.

29.04.2025